Opera Garnier

Lexie

Czasami rodzice wyciągają nas do opery, żeby pochwalić się przed znajomymi, jacy jesteśmy cudowni.

odette.

a ona wcale nie została wyciągnięta do opery przez rodziców, nawet nie wybierała się na żadne przedstawienia, nie dziś. tylko siedziała sobie na murku przed, z kawą z dłoni. co z tego, że kawa wystygła, ale zanim to uczyniła, odette zdążyła się nią jeszcze oblać.

adrien

stał na murku i z góry obserwował zmagania odette z kawą. wcale nie przyszedł do opery. liczył, że w pobliżu opery odnajdzie swojego kota. bo zwierzak uciekł, a to był kot meloman.
-też ciągle się czymś oblewam. -poinformował odette głosem pełnym współczucia. empatia to jego drugie imię. -chcesz chusteczkę?

odette.

-nie wiem. pachnie miętą?-używała tylko miętowych chusteczek, chociaż one strasznie śmierdzą, ale ćśś, ćśś, to taki szpan przecieee.-daj.
zdjęła nawet swoje śmieszne rękawiczki, w szaro-żółte paski, bo takie są ładne. a może wcale nie. zamachała przed nim dłonią i zapatrzyła się na chwilę na swoje kozakiii.

adrien

zeskoczył na ziemię i wyciągnął chusteczki z kieszeni. przyglądnął się im badawczo i pociągnął nosem.
-nie, pachną chusteczkami. chusteczkami, które nie pachną miętą. właściwie to papierem. -nie był specjalistą od zapachów chusteczek. ważne, że nie śmierdziały zdechłym szczurem. ani nic w tym stylu.

odette.

-czy to aby na pewno nie zdechły szczur?-obwąchała chusteczkę i zaczęła gorliwie wycierać swoje oblane zimną kawą kolano, okryte spódnicą, zieloną, którą jej wiatr wciąż zadzierał do góry.-chcesz?-zamachała kubkiem i nie czekając na odpowiedź trafiła nim do kosza. na śmieci.

adrien

-nie wiem jak pachnie zdechły szczur. mój kot kiedyś zostawił an wycieraczce martwą mysz, możliwe że szczur pachnie podobnie. -przygryzł wargę,bo już prawie wyrwało mu się 'chcę', ale ona najwyraźniej nie miała zamiaru częstować go kawą.

odette.

bo jeszcze by się zatruł, ta kawa naprawdę była wstrętna. a może wcale nie,może całkiem lubiła dawac nadzieję na kawę, a potem ją odbierać, może była tutaj tą złą, w całym towarzystwie paryża.
-mogę ci dać kolorowe żelowe fasolki-zupełnie jak w harrym poterzeł, nigdy nie wiesz na co trafisz.

adrien

-nie jadam kolorowych żelowych fasolek, ani innych kolorowych żelowych słodyczy, niekolorowych też nie, czegokolwiek co ma żelatynę w składzie. -nie chciał jej dalej smęcić o żelatynie, która jest z kości, itakdalej, itakdalej... poza tym bał się, że znowu zostanie wpuszczony w mailny. jak z tą kawą. pocieszał się myślą, że przy tym wietrze może uda mu się zaglądnąć jej pod spódnicę.

odette.

niedoczekanie!
-pff, jestem wegetarianką. to żelatyna roślinna. uwierz, takie coś, coś takiego, nieważne, naprawdę istnieje.-miała ochotę na puszkę cherry coke, zimną i ciepłą bagietkę ze słonym masłem. na niego też całkiem, ale nie chciała się do tego przyznać, sama przed sobą!

adrien

-całkiem możliwe. -był skłonny uwierzyć w żelatynę roślinną, chociaż równie dobrze to mógł być jakiś podstęp. zapomniał już o szukaniu kota. kot wróci. zawsze wracają. chyba, że coś go potrąciło, albo ktoś go uprowadził.

odette.

albo zjadł.
-swoją drogą, jestem catherine-wcale nie była catherine, ale miała ochotę na absynt. no dobra, jedno do drugiego ma się nijak. pociągnęła nosem i wyrzuciła chusteczkę przez lewe ramię, założyła rekawiczki i podkuliła nogi.

adrien

całkiem możliwe, że zjadł...
-adrien. -przedstawił się ładnie i usiadł obok. on miał ochotę na papierosa i z bólem serca wspominał dopiero co otwartą paczkę, którą najprawdopodobniej zostawił na stole w kuchni. z tego wszystkiego zagapił się na jej kolano.

odette.

-są kościste-rzekła mu na to, mając na myśli kolana. bo cóż innego, przecież na nie patrzył. na jedno.-adrien. to francuskie?
nie była pewna.

adrien

-raczej francuskie, biorąc pod uwagę, że jestem francuzem. chociaż po moich rodzicach można spodziewać się wszystkiego i równie dobrze mogliby mnie nazwać jakimś afrykańskim imieniem plemiennym. -hej, wszyscy lubia narzekać na rodziców. oderwał wzrok od jej kolana i udawał, ze bardzo interesuje go reklama szamponu na przejeżdżającym autobusie.